Great Ocean Road

Waarschuwing: dit verslag is iets langer dan gebruikelijk en bevat naast allerlei hoogst interessante wetenswaardigheden ook zaken die volkomen nutteloos zijn om te weten.

We staan vroeger dan gebruikelijk op en worden verrast met cadeau's: een paar plekken verderop stonden Nederlanders met een camper. Zij moesten (nog vroeger dan ons) vertrekken om hun vliegtuig naar Alice Springs te halen. Ze hadden nog wat basis levensbehoeften voor een kampeerder over (water, boter en chips) en die hebben ze bij ons "voordeur" neergezet. How kind!

We vertrekken rond 8 uur van de camping en het duurt even voordat we de wijk uit zijn. Dat komt door onze TomTom die naar wij vermoeden licht autistische trekjes heeft. Hij staat ingesteld op "snelste route" wat inhoudt dat wanneer er ergens een verkeersopstopping is en hij heeft uitgerekend dat het door de achtertuin van uncle Bill en auntie Betty 5 seconden sneller is hij ons dan via die weg wil laten rijden. Want jullie wilden toch de snelste route!? Ja, maar WE RIJDEN MET EEN CAMPER!

We durven het ding niet op "kortste"route te zetten, want we vrezen dat het ding dan op de centimeter nauwkeurig uit gaat rekenen wat het kortst is en dat hij ons dan via wegen wil laten rijden "where no mobilhome has ever gone before!"Ook het ongeduld van het autorijdende deel van Melbourne helpt er niet aan mee. Afijn...een uur en een long black coffee later en Toon heeft het weer naar zijn zin.

We rijden naar het begin van de Great Ocean Road (GOR) bij Torquay. Het duurt echter nog even voordat we echt kunnen gaan genieten van één van werelds mooiste autoroutes. Want genieten wordt het zeker: links de oceaan, rechts de bergen (heuvels) van het Great Otway National Park. Men is in 1919 met de aanleg begonnen. Het waren vooral soldaten die terugkeerden van de Eerste Wereldoorlog die er aan werkten. Later is de weg ook gewijd aan de slachtoffers uit WW I en is hiermee het grootste oorlogsmonument voor slachtoffers uit die oorlog.

De eerste stop die we maken is bij Split Point Lighthouse. We genieten van het uitzicht, het laag aantal Homo Selficus zo vroeg op de dag en vervolgen na deze stop onze weg. Het is rustig rijden over de GOR: niemand heeft haast en er zijn voldoende passeerstroken om auto's die sneller kunnen of willen voorbij te laten en wanneer we dat doen krijgen we een bedankje in de vorm van een opgestoken duim of een douw op de claxon. Hadden we al verteld dat zowel de zee als de lucht strak blauw zijn? Nee? Nou...het is heerlijk weer en wat zou een camper cabrio een uitkomst zijn. (had je bij het viaduct van 3.30m hoog in Melbourne door moeten rijden!)

We zouden bijna bij elke parkeerplaats willen stoppen om van het uitzicht te genieten en foto's te maken...maar dat wordt dan ook een herhaling van... Dit is vooral iets wat ons als herinnering zal bijblijven. En uiteraard maken we wel foto's, maar het rijden over deze weg, met links de oceaan en rechts...okee...hadden we al gezegd. Maar het is nou eenmaal geweldig mooi.

Rond de middag zien we een bordje "Sheoak Falls 300m". Jullie raden het al: camper geparkeerd, 700 meter ploeteren door rietvelden en bossen om vervolgens uit te komen aan de voet van een prachtige waterval. Toon is he-LE-maal happy en maakt weer wat mooie foto's (hopelijk). Bij terugkomst bij de camper eten we wat en vervolgen dan onze rit.

We kunnen blijven schrijven dat het mooi is, maar daarmee gaan we ons lezerspubliek vervelen, dus daar houden we mee op. We maken nog een stop in Apollo Bay waar we nog wat souvenirs kopen (en Yvon een trui die bijna net zo mooi, zoniet mooier is dan degene die ze een paar jaar terug in Portugal heeft gekocht. Dit laatste voor de intimi).

De GOR buigt kort hierna af van de kust en duikt het "binnenland" in. Het is (voor ons althans) heel apart om (bij wijze van spreken) het ene moment langs de oceaan te rijden en het volgende moment door groene heuvels met weilanden en bossen.

Onderweg komen we een homo selficus paar in een auto tegen. Nou ja...niet tegen: de twee exemplaren rijden voor ons en wij dus achter hen. Het rijgedrag van de Homo Selficus typeert zich door maximaal de helft van de toegestane snelheid te rijden en bijna geen acht te slaan op de belijning op de weg. De Homo Selficus daarentegen heeft wel enorm veel interesse voor het landschap om hem heen, hierbij de andere weggebruikers volledig negerend zo lijkt het. Het is niet dat we haast hebben, maar om nu met 40km/uur door het landschap te rijden is ons iets te traag. we kunnen hen uiteindelijk inhalen en later komen we het Selficus paartje tegen bij de Twelve Apostels waar het vrouwtje bijna wordt aangereden omdat het mannetje een foto van haar moet maken terwijl ze op de weg staat (waar men 100km/uur mag rijden!) met het landschap op de achtergrond. Wij vragen ons af wat dit soort mensen bezielt.

Afijn: wij zijn dus bij de Twelve Apostles (de twaalf apostelen). Dit is een rotsformatie van kalkzandsteen. Eerst stonden er negen, maar door de invloed van de golven is in 2005 (om precies te zijn op 3 juli) een rots ingestort. And then there were 8. Er hebben er nooit 12 gestaan. Vroeger werden ze The Apostles genoemd, om marketingtechnische redenen is de naam veranderd in The Twelve Apostles (met dank aan Wikipedia).

Het is inmiddels al half zes en eerlijk gezegd vinden we het welletjes voor vandaag. Daarbij staat de zon (die hier ook in het westen ondergaat) fotografie-technisch niet helemaal ideaal om de Apostelen mooi in beeld te brengen. Met andere woorden: Toon heb last van het tegenlicht.

We jumpen in onze mobile-home en rijden naar Warrnambool om daar tegen 7 uur aan te komen. Morgen doen we dan de rit omgekeerd en bekijken dan alles op ons gemakje. De receptie op de camping is nog open, we checken in, horen dat er nog meer Nederlanders staan en zoeken plek B34 op. Ook deze camping is weer uitermate goed "geoutilleerd". Er is een grote camp-kitchen met een aantal BBQ-s, electrische kookplaten, fatsoenlijke gootstenen om de vaat te doen. De douches zijn groter dan bij ons thuis. En dat voor $ 40 (= ca € 25) per nacht voor twee personen, met stroom en Wifi. Wij vinden dat weinig
geld voor veel luxe! En serieus: met dat we dit opschrijven komt er op (naar schatting) 200 meter afstand van onze camper al toeterend een passagiertrein voorbij...staan we dus aan een spoorlijn!!! Hopelijk rijden hier geen nachttreinen! LOL!

We ontmoeten bij de campkitchen twee andere Nederlandse stellen die 5 maanden door Australië reizen. Tsss..doe maar zo! Zij komen vanuit tegenovergestelde richting en hebben o.a. de nationale parken The Grampians en Flinders Ranges al gedaan en ze raden ons dit enorm aan. Zij vragen waar wij na Sydney zoal geweest zijn en wij antwoorden...uhm...Blue MOuntains...en toen...uhm...o ja: Kiama en Narooma en Wilsons Promotory enne... We beseffen ons op dat moment dat we eigenlijk in drie weken tijd al zoveel gezien hebben en elke dag nog steeds zien! Verder merken we dat zij doordat ze maanden de tijd hebben in een heel ander tempo reizen dan wij.

We kijken terug op een mooie dag waarop wij enorm hebben genoten. Het is hier nu iets na elf uur in de avond. Het laatste half uur is er geen trein voorbij gekomen. Dat kan twee dingen betekenen: een goede nachtrust of de trein rijdt om het uur. ;)