The Grampians - Riverland

's Ochtends maken we ons gereed voor de reis naar Southern Australia (SA). Dit houdt in dat we al het groente en fruit en de honing weggooien. Het is namelijk verboden dit vanuit een anders staat mee naar SA te nemen. Reden is dat in SA heel veel groente en fruit geteelt wordt en men wil voorkomen dat er fruitvliegjes (en waarschijnlijk ook ander ongedierte en/of ziekten) de staat binnenkomen. Wij wisten dit al van tevoren (dank je wel Karin van Campers Down Under!) dus hebben hier
rekening mee gehouden bij het boodschappen doen.

Het is goed dat we van tevoren de route hebben bekeken, want Tom Tom wil ons weer langs een snellere route sturen die wij niet willen rijden. We rijden rond half twee SA binnen. Dit houdt ook in dat we onze horloges een half uur terug moeten zetten: SA heeft namelijk 9,5 uur tijdsverschil met Nederland. Beetje apart, dat half uur, maar het zal ergens goed voor zijn.

Net over de grens tussen VIC en SA ligt Bordertown (wij houden van die logica) en net na Bordertown buigen we af naar het noorden. Dit is weer een weg met hele lange rechte stukken en we komen op dit stuk van bijna 120 km zo'n 20 auto's tegen.

In het altijd drukke Pinnaroo maken we een stop voor twee long black coffee's en omdat we er toch zijn, willen geld pinnen. Cause that is what you gotta do, when you're in Pinnaroo. Na het invoeren van Toon's bankpas, slaat het apparaat op tilt en we staren naar het scherm van de pinautomaat (hier kortweg ATM genoemd) waarop staat dat Windows opnieuw opgestart wordt. Maar wat er ook gebeurt: geen bankpas die wordt uitgespuugd. Kortom: computer says no!. Gelukkig is er nog iemand in de bank (het is vlak voor sluitingstijd) en zij weet de bankpas op wellicht listige wijze aan het apparaat te ontfutselen. Zij is onze heldin...door haar hoeven we niet te overnachten in Pinnaroo. Want volgens ons is daar h-e-l-e-m-a-a-l niks te beleven.

We rijden verder richting Berri. Dat is nog eens ruim 100 kilometer en ligt bij/aan de River Murray in Riverland. De kwaliteit van de weg is afwisselend. Stukken glad asfalt worden afgewisseld met asfalt wat iets weg heeft van een wasbord. Op die stukken rammelt (bijna) alles in de camper, van kastdeurtjes tot potten en pannen. Ook wij moeten af en toe aan elkaar vragen wiens vulling er nu weer door de cabine stuitert.

Rond half zes...oh nee, vijf uur (Toon had zijn horloge nog niet teruggezet) komen we aan bij de camping, krijgen een plek toegewezen, zetten de camper neer, luifel naar beneden en ploffen in onze stoelen neer. We gaan op internet op zoek naar een restaurant in de buurt en besluiten naar Mallee Fowl Restaurant te gaan. Menukaart ziet er goed uit en recensies zijn goed. Tom Tom stuurt ons er naar toe en we komen uit bij een soort schuur ergens midden in de rimboe...the outback (nou
ja...min of meer). We zetten de camper ergens neer tussen een paar bomen waarvan wij denken dat het een parkeerplek is en lopen, over de bekende rode Aussie grond naar het restaurant.

Ze zijn net open en we krijgen een tafeltje toegewezen. De tweede vraag die ons gesteld wordt is waar we vandaan komen (de eerste was of we geresveerd hadden). En ja hoor: de vraagsteller heeft ook een tijdje in Nederland gewoond. In Zevenbergen. We bestellen een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Kip-curry voor Yvon en rib-eye steak voor Toon. Het eten is heerlijk. De steak is botermals. Zo verkopen ze het niet in de supermarkt in Nederland.

De eigenaar komt even kort een praatje met ons maken, doet net of wij hier al eens eerder zijn geweest en verteld dat we geluk hebben dat ze open zijn. Ze hebben een generator waarmee ze hun eigen stroom draaien en deze besloot er vanmiddag mee op te houden. Ze hebben er snel één kunnen huren, maar het duurde even voordat alle "bugs" er "out" waren en de "lights" ook "on" konden. We rekenen de enorme som van AUS $80 af (ca € 50...hoezo is Australië duur?) en keren campingwaards. Aldaar aangekomen genieten we nog lekker van de zwoele avond.