The Grampians - dag 2

Nog even over wat wij gisteravond hebben gedaan...1 fles Prosecco en (bijna) 1 fles witte wijn zijn leeggegaan. Dat is het nadeel van de hitte: dat spul verdampt zo snel! Verder hebben we kennis gemaakt met een Nederlandse Canadees die op een motor door Australië aan het rondrijden is. We krijgen zijn levensverhaal, althans een deel ervan, te horen. Hij komt oorspronkelijk uit (de provincie) Groningen en is geëmigreerd naar Canada. Hij had daar samen met zijn vrouw een boerderij...en twee zonen.

De zonen hadden geen zin om de boerderij voort te zetten, dus hebben zijn vrouw en hij besloten de boerderij te verkopen. Hij had ooit in Nederland een IT opleiding gedaan en heeft in Canada hier weer een opleiding voor gevolgd. Zijn zonen "zaten ook in de IT" en samen hebben ze een bedrijf opgestart. Na een aantal jaren is hij uit de zaak gestapt en
is hij op de motor heel het continent Amerika door gereden, dus van Noord naar Zuid. En nu is hij een half jaar door Australië aan het rondtrekken. Ergens onderweg is zijn vrouw uit beeld geraakt. We hebben hem er niet naar gevraagd. Soms is het beter (en/of leuker) niet alle antwoorden te weten.

Nu verder met wat we deze dat gedaan hebben.
's Ochtends gaan we eerst naar de plek waar de meeste bekende foto's van The Grampians worden gemaakt, namelijk naar The Balconies. Dit zijn twee uitstekende rotsen...uhm, laten we dat anders opschrijven: het zijn twee rotsformaties die uitsteken. De foto's die hier (vaak) gemaakt worden zijn van mensen die met met hun benen over de rand zitten. Door vervolgens als fotograaf een bepaald standpunt in te nemen, lijkt het alsof ze heel hoog boven een diepe afgrond zitten. Dat valt allemaal nogal mee. Wij vonden eerlijk gezegd de foto's er spectaculairder uitzien dan dat The Balconies in werkelijkheid zijn. Wat overigens niet wil zeggen dat we ze niet mooi vinden!

Vervolgens rijden we naar een parkeerterrein vanaf waar men naar The Pinnacles kan lopen. Volgens de info die we van de camping hebben meegenomen is het een wandeling van ruim twee uur (heen en terug). We komen er Fransen tegen die het net gelopen hebben en die vertellen ons dat dat overdreven is: zij deden het in een uur (heen en terug). Op basis van die info besluit Yvon mee te gaan. Het begin van het pad is goed te doen, maar verderop worden het flinke klimmen over rotsen en wij doen er dan ook 45 minuten over....heen. Daarbij is de temperatuur inmiddels flink opgelopen. Hierbij speelt nog mee dat de zon (ook in Australië) van boven op ons schijnt en de rotsen ook nog eens de hitte weerkaatsen. We gaan niet zeggen dat het dubbel zo heet is, maar warm is het zeker.

Wanneer we bij The Pinnacles zijn aangekomen is het alle ontberingen waard geweest! Wat een geweldig uitzicht!! Afijn...zie de foto's maar. Onze camping ligt net voor het meer. Terwijl we van het uitzicht staan te genieten komen onze overburen van de camping ook naar boven geklauterd. Zij zijn 4 weken op rondreis door Australië en genieten er net zoveel van als wij doen!

Na het uitzicht met volle teugen in ons opgenomen te hebben, keren we op onze schreden terug. Waarbij het dalen af en toe lastiger blijkt dan het klimmen en het nog net iets warmer is geworden. Na ongeveer 45 minuten zijn we weer terug bij de camper en puffen en blazen even uit en drinken nog maar eens een fles water leeg.

We besluiten terug te gaan naar de camping en ons verder gedeisd te houden. Lijkt ons wel zo verstandig met ca 35 graden en (bijna) geen wind. Toon denkt dat het verstandig is even een verfrissende douche te nemen, met (waarschijnlijk) als gevolg dat hij zich de rest van de middag
hondsberoerd voelt. Zou dat de reden zijn dat ze het zwembadwater tot 35 graden verwarmen?

Gelukkig koelt het eind van de middag redelijk af, wat komt door de wind die op komt zetten en misschien ook wel de 10 regendruppels die er vallen. Toon is ook weer opgeknapt, althans voor zover dat nog gaat op zijn leeftijd.

's Avonds maken we plannen voor de komende dagen. We willen naar Flinders Range, dat is een National Park noord van Adelaide, in Southern Australia (SA) dus. Het is zo'n 950km rijden en dat gaan we niet in 1 dag doen. We plannen hoe we willen rijden (dit om Autistische Tom TOm voor te zijn) en gaan, na een verfrissend wit wijntje, wederom moe maar voldaan naar bed.